Στην ανατολική Πελοπόννησο, το αρχαίο θεραπευτικό ιερό αφιερωμένο στον Ασκληπιό, τον Έλληνα θεό της ιατρικής, άνθιζε ως φάρος ελπίδας για τους αρρώστους.
Αρχικά ριζωμένος στον μύθο και την ποίηση, ο Ασκληπιός ξεπήδησε από τους στίχους της Ιλιάδας του Ομήρου, όπου περιγράφεται ως θνητός φημισμένος για την ιατρική του δύναμη πριν αναχθεί στο “Πάνθεον” με την πάροδο των αιώνων. Ο μύθος της καταγωγής του Ασκληπιού συνδέεται με αφηγήσεις προδοσίας, θεϊκής παρέμβασης και της καθοδηγητικής φροντίδας του πατέρα του Απόλλωνα και του κενταύρου Χείρωνα.
Προικισμένος με τις τέχνες της ίασης, ο Ασκληπιός ξεπέρασε τα ανθρώπινα όρια, φημολογούμενος ότι μπορούσε να αναστήσει τους νεκρούς. Οι θρύλοι αφθονούν σχετικά με την πηγή των εξαιρετικών του δυνάμεων, από το αίμα της Μέδουσας μέχρι μια συνάντηση με φίδι που του αποκάλυψε τα μυστικά της νεκρανάστασης.
Γιατί ο Ασκληπιός εξόργισε τον Δία
Ωστόσο, τα θαυματουργά του κατορθώματα εξόργισαν τον Δία, οδηγώντας στον τελικό του θάνατο από κεραυνό. Παρά την οργή του Δία, η παράκληση του Απόλλωνα εξασφάλισε την άνοδο του Ασκληπιού στο “Πάνθεον“, όπου παντρεύτηκε την Ηπιόνη, θεά της ανακούφισης. Η κληρονομιά του διατηρήθηκε μέσα από τους απογόνους του, προσωποποιήσεις των θεραπευτικών ιδιοτήτων, και τους Ασκληπιάδες, οι οποίοι συνέχισαν την παράδοση της ιατρικής, κυρίως μέσω του Ιπποκράτη.
Ναοί αφιερωμένοι στον Ασκληπιό στόλιζαν το ελληνικό τοπίο, ενσαρκώνοντας ιερά θεραπείας και γνώσης. Ανάμεσά τους, το ιερό της Επιδαύρου ξεχώριζε ως κορυφαίο, καλωσορίζοντας όσους αναζητούσαν υγεία και παρηγοριά. Τελετές εξαγνισμού, θεραπεία δια των ονείρων και προηγμένες ιατρικές θεραπείες περίμεναν τους ταλαιπωρημένους, ενθαρρύνοντας μια ολιστική προσέγγιση στην ευεξία.