Στην αναζήτηση της ομορφιάς, οι γυναίκες στην Αρχαιότητα χρησιμοποιούσαν αντισυμβατικές μεθόδους, αμφισβητώντας τις σύγχρονες έννοιες της γοητείας. Το δέσιμο των ποδιών, διαδεδομένο στην Κίνα του 10ου αιώνα, αποτελεί παράδειγμα των ακραίων μέτρων που επιδιώκονταν για την αισθητική τελειότητα. Παρά την οδύνη που προκαλούσε, το δέσιμο των ποδιών επέμενε, αντανακλώντας τα κοινωνικά ιδεώδη της θηλυκότητας και της θέσης.
Οι γυναίκες της Ρώμης, που επιδίωκαν να έχουν αψεγάδιαστη επιδερμίδα, κατέφευγαν σε μείγματα σαλιγκαριών και τέφρας για να εξαλείψουν τις φακίδες. Το μολύβδινο μακιγιάζ, ιδίως το Cerussa, συμβόλιζε την αριστοκρατική ομορφιά, παρά τη γνωστή τοξικότητά του.
Το κραγιόν, που ανάγεται στην αρχαία Μεσοποταμία και την εποχή της Κλεοπάτρας, περιείχε συστατικά όπως τα θρυμματισμένα σκαθάρια για ζωντανές αποχρώσεις, προμηνύοντας τις σύγχρονες συνθέσεις μακιγιάζ. Εν τω μεταξύ, η κοπριά του κροκόδειλου, που κάποτε θεωρούνταν πολυτέλεια, χρησίμευε ως φάρμακο για την περιποίηση του δέρματος στην αρχαία Αίγυπτο και τη Ρώμη, υπογραμμίζοντας τα μέτρα που έπαιρναν οι γυναίκες για την αναζωογόνηση.
Ακόμη και η στοματική υγιεινή δεν ήταν απαλλαγμένη από ιδιαιτερότητες. Οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν ούρα για τη λεύκανση των δοντιών, ενώ οι Γιαπωνέζες κατά τις περιόδους Kofun και Edo «αγκάλιαζαν» τα μαυρισμένα δόντια ως σύμβολο ομορφιάς και ωριμότητας.
Αυτές οι ιστορικές πρακτικές ομορφιάς, αν και αντισυμβατικές για τα σημερινά δεδομένα, ρίχνουν φως στις αρχαίες αντιλήψεις για την ελκυστικότητα και τη διαρκή αναζήτηση αισθητικών ιδανικών.
