Ο κρατήρας Σαβονόσκι είναι μια στρογγυλή τρύπα στη νοτιοδυτική Αλάσκα που οι επιστήμονες προσπαθούν εδώ και χρόνια να εξηγήσουν λόγω της έλλειψης γεωλογικών αποδείξεων.
Ωστόσο, υπάρχει μια επιστημονική εξήγηση για αυτήν την έλλειψη αποδείξεων, οπότε μπορούμε να δηλώσουμε με αυτοπεποίθηση ότι η τρύπα δεν είναι ούτε υπερφυσική, ούτε δημιούργημα εξωγήινων.
Διαστάσεις και χαρακτηριστικά του κρατήρα
Ο κρατήρας έχει διάμετρο περίπου 500 μέτρα και βάθος 110 μέτρα, σύμφωνα με ένα άρθρο του 1978 που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα του Πανεπιστημίου της Αλάσκα Φairbanks. Είναι μισογεμάτος με νερό από βροχή και λιωμένο χιόνι. Από τον αέρα, ο κρατήρας Σαβονόσκι δείχνει σαν να έχει δημιουργηθεί από πρόσκρουση μετεωρίτη. Οι κρατήρες πρόσκρουσης είναι συνήθως κυκλικοί και βαθιοί, επομένως ο κρατήρας Σαβονόσκι πληροί τις προϋποθέσεις – αλλά οι γεωλόγοι δεν έχουν ακόμα βρει απόδειξη για την προσγείωση ενός διαστημικού βράχου στη συγκεκριμένη τοποθεσία.
Περιορισμοί των ερευνών
Εκτενείς έρευνες τη δεκατία του 1960 και 1970 δεν εντόπισαν στοιχεία για μετεωριτικά υλικά ή οποιαδήποτε «χτυπημένα» βράχια μέσα στον κρατήρα που θα επιβεβαίωναν μια προέλευση σχετική με προσκρούσεις. Οι ερευνητές απέτυχαν επίσης να βρουν αποδείξεις γύρω από τον κρατήρα, οι οποίες θα έδειχναν ότι ένας μετεωρίτης εκτόξευσε υλικό μακριά από τον τόπο προσγείωσής του.
Συμπέρασμα και μελλοντική έρευνα
Οι επιστήμονες συμφωνούν ότι ο κρατήρας Σαβονόσκι είναι είτε κρατήρας πρόσκρουσης μετεωρίτη είτε ηφαιστειακο Μάαρ, αλλά μια οριστική απάντηση θα προέλθει μόνο με πολύ πιο εκτενή έρευνα, σύμφωνα με τις έρευνες.
Στη Γεωλογία και ειδικότερα στην Υδρολογία και την Ηφαιστειολογία με τον διεθνή όρο Μάαρ (Maar) ή Μάαρε (Maare), που ετυμολογείται εκ της λατινικής «mare» που σημαίνει θάλασσα, χαρακτηρίζεται η χαμηλή δακτυλιοειδής γεωμορφή ενός ηφαιστειακού κρατήρα, η κοίτη του οποίου καλύπτεται με νερό συνήθως ομβρίων υδάτων σε μορφή λίμνης. Στην Ελλάδα λίμνες μάαρ έχουν χαρακτηριστεί οι λίμνες Ζερέλια στη περιοχή Αλμυρού Θεσσαλίας.
Ο κρατήρας έχει υποβληθεί τουλάχιστον σε ένα γεγονός παγετώνων από τότε που σχηματίστηκε, πράγμα που σημαίνει ότι καταβλήθηκε από μια παγωμένη επιφάνεια όταν οι πάγοι κάλυπταν τελευταία τη νοτιοδυτική Αλάσκα μεταξύ «23,000 και 14,700 ετών» πριν.
Αυτή η παγετωνική κίνηση απομάκρυνε οποιαδήποτε προφανή ένδειξη της προέλευσης του κρατήρα, σύμφωνα με το Πανεπιστήμιο της Αλάσκα Φairbanks – αλλά τα στοιχεία μπορεί να παραμένουν κρυμμένα μέσα στον κρατήρα, εάν οι επιστήμονες αποφασίσουν να τρυπήσουν το κέντρο του, όπως σημείωσαν οι ερευνητές στις μελέτες τους.
