Μια ομάδα ερευνητών με επικεφαλής την Katherine Bermingham από το Πανεπιστήμιο Rutgers στο Νιου Τζέρσεϊ ανακάλυψε ότι το νερό δεν έφτασε στη Γη σε τόσο πρώιμο στάδιο της δημιουργίας της, όπως είχε προηγουμένως υποτεθεί.
Αυτό το εύρημα έχει θεμελιώδεις επιπτώσεις για τον προσδιορισμό του πότε και πώς θα μπορούσε να έχει προέλθει η ζωή στον πλανήτη μας.
Νερό και Γη: Η μελέτη
Τα αποτελέσματα της μελέτης, που δημοσιεύθηκαν στο επιστημονικό περιοδικό Geochimica et Cosmochimica Acta, υποστηρίζουν την υπόθεση ότι το νερό έφτασε κατά τη διάρκεια μιας μεταγενέστερης φάσης της δημιουργίας της Γης από σκόνη και αέριο. Σε γεωλογικούς όρους, αυτή η περίοδος είναι γνωστή ως «καθυστερημένη προσκόλληση» (late accretion).
Ένας από τους στόχους των επιστημόνων που μελετούν την προέλευση της ζωής είναι να καθορίσουν πότε εμφανίστηκαν τα απαραίτητα στοιχεία για την ανάπτυξή της. Για να αναδυθεί η ζωή, απαιτούνται τρία θεμελιώδη συστατικά: νερό, πηγή ενέργειας και ένα σύνολο οργανικών ενώσεων γνωστών ως CHNOPS, που περιλαμβάνουν τον άνθρακα, το υδρογόνο, το άζωτο, το οξυγόνο, τον φώσφορο και το θείο.
Σημασία της ανακάλυψης
Η καθηγήτρια Katherine Bermingham, από το Τμήμα Γης και Πλανητικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Rutgers, τόνισε τη σημασία αυτού του ευρήματος: «Ο προσδιορισμός του πότε έφτασε το νερό στον πλανήτη μας είναι μία από τις πιο σημαντικές ερωτήσεις στην πλανητική επιστήμη. Με αυτές τις πληροφορίες, μπορούμε να προσδιορίσουμε καλύτερα πότε και πώς αναδύθηκε η ζωή στη Γη».
Για αυτήν τη μελέτη, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν θερμική ιονιστική μαζική φασματομετρία σε συνδυασμό με μια νέα αναλυτική μέθοδο που ανέπτυξαν. Εξέτασαν ισότοπα του μολυβδαινίου, ενός χημικού στοιχείου των οποίων οι διαφορετικές παραλλαγές παρέχουν βασικές πληροφορίες για τη διαδικασία σχηματισμού πλανητών.
Μετά την ανάλυση των δειγμάτων και τη σύγκριση των ισοτοπικών υπογραφών τους, οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι γήινες πέτρες είναι πιο παρόμοιες με τους μετεωρίτες από το εσωτερικό του ηλιακού συστήματος (NC) παρά με εκείνους από το εξωτερικό (CC). Αυτό υποδεικνύει ότι η Γη δεν έλαβε σημαντική ποσότητα νερού κατά τη διάρκεια του γεγονότος σχηματισμού της Σελήνης, σε αντίθεση με προηγούμενες θεωρίες που υποστήριζαν ότι αυτό το γεγονός ήταν καθοριστικό για την παροχή νερού στον πλανήτη μας.
Επιπτώσεις για την κατανόηση της ζωής
Η ανακάλυψη ότι το γεγονός σχηματισμού της Σελήνης δεν ήταν ο κύριος μηχανισμός για την παροχή νερού στη Γη έχει βαθιές επιπτώσεις για την κατανόηση της προέλευσης της ζωής. Αν το νερό έφτασε σε μεταγενέστερη φάση, αυτό σημαίνει ότι οι απαραίτητες συνθήκες για τη ζωή μπορεί να έχουν διαμορφωθεί σε διαφορετική περίοδο από αυτή που είχε προηγουμένως θεωρηθεί.
Αυτή η ανακάλυψη αντιπροσωπεύει ένα κρίσιμο βήμα στην κατανόηση των διαδικασιών που οδήγησαν στη δημιουργία της Γης όπως τη γνωρίζουμε και προσφέρει μια νέα προοπτική στην εμφάνιση ενός από τα θε μελιώδη στοιχεία για τη ζωή: το νερό.
Εκτός από την Bermingham, οι συν-συγγραφείς της μελέτης περιλαμβάνουν την ερευνήτρια καθηγήτρια Linda Godfrey και την ερευνήτρια Hope Tornabene και οι δύο από το Τμήμα Γης και Πλανητικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Rutgers.
Μελλοντικές έρευνες
Η μελέτη αυτή ανοίγει νέες προοπτικές για μελλοντικές έρευνες σχετικά με την προέλευση του νερού και τη διαδικασία σχηματισμού των πλανητών, ενθαρρύνοντας τους επιστήμονες να εξετάσουν περαιτέρω τις συνθήκες που επικρατούσαν κατά τη διάρκεια της πρώιμης Γης και πώς αυτές επηρέασαν την ανάπτυξη της ζωής.
Πηγή
Rutgers, The State University of New JerseyK.R. Bermingham, H.A. Tornabene, R.J. Walker, L.V. Godfrey, B.S. Meyer, P. Piccoli, S.J. Mojzsis. The non-carbonaceous nature of Earth’s late-stage accretion. Geochimica et Cosmochimica Acta, 2024; DOI: 10.1016/j.gca.2024.11.005
