Με το πέρασμα του χρόνου χάθηκαν ορισμένα μυστικά για την κατασκευή κάποιων εκ των πιο εντυπωσιακών εφευρέσεων στην Ιστορία της ανθρωπότητας.
Παρ’ όλη την εφευρετικότητα και τις ανακαλύψεις μας, οι πρόγονοί μας που έζησαν χιλιάδες χρόνια πριν εξακολουθούν να μας εντυπωσιάζουν με την εφευρετικότητα και τις ανακαλύψεις τους.
Οι 6 αρχαίες εφευρέσεις που ξεπερνούν την σύγχρονη τεχνολογία
- Υγρόν πυρ
- Εύκαμπτο γυαλί
- Αντίδοτο σε όλα τα δηλητήρια
- Όπλο θερμικής ακτινοβολίας
- Ρωμαϊκό σκυρόδεμα
- Ατσάλι Δαμασκού
1. Υγρόν πυρ: Μυστηριώδες χημικό όπλο
Οι Βυζαντινοί του 7ου έως 12ου αιώνα εκτόξευαν μια μυστηριώδη ουσία στους εχθρούς τους σε ναυμαχίες. Αυτό το υγρό, που εκτοξεύονταν μέσω σωλήνων, έκαιγε στο νερό και μπορούσε να σβήσει μόνο με ξύδι, άμμο και ούρα.
Ακόμα δεν γνωρίζουμε από τι ήταν φτιαγμένο αυτό το χημικό όπλο, το Υγρόν πυρ, το οποίο ήταν γνωστό ως Greek fire (ελληνική φωτιά). Οι Βυζαντινοί φύλαγαν το μυστικό με ζήλο, διασφαλίζοντας ότι μόνο λίγοι και εκλεκτοί γνώριζαν το μυστικό, και τελικά η γνώση χάθηκε εντελώς.
2. Εύκαμπτο γυαλί: Μια πολύ πολύτιμη ουσία
Τρεις αρχαίες αναφορές για μια ουσία γνωστή ως vitrum flexile, εύκαμπτο γυαλί, δεν είναι αρκετά σαφείς για να διαπιστωθεί ότι η ουσία αυτή υπήρξε στην πραγματικότητα. Η ιστορία αυτής της εφεύρεσης διηγήθηκε για πρώτη φορά από τον Πετρώνιο (63 μ.Χ.).
Έγραψε για έναν υαλουργό που παρουσίασε στον αυτοκράτορα Τιβέριο (που βασίλευσε το 14-37 μ.Χ.) ένα γυάλινο δοχείο. Ζήτησε από τον αυτοκράτορα να του το επιστρέψει. Στην συνέχεια ο υαλουργός το πέταξε στο πάτωμα. Όμως δεν έσπασε. Ο υαλουργός το σφυρηλάτησε γρήγορα για να το επαναφέρει στο σχήμα του. Φοβούμενος την υποτίμηση των πολύτιμων μετάλλων, ο Τιβέριος διέταξε τον αποκεφαλισμό του εφευρέτη, ώστε το μυστικό του vitrum flexile να πεθάνει μαζί του.
Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος (79 μ.Χ.) διηγήθηκε επίσης αυτή την ιστορία. Είπε ότι, αν και η ιστορία διηγούνταν συχνά, μπορεί να μην είναι απολύτως αληθινή. Η εκδοχή που διηγήθηκε μερικές εκατοντάδες χρόνια αργότερα ο Dio Cassius μεταμόρφωσε τον υαλουργό σε ένα είδος μάγου. Όταν το αγγείο έπεσε στο πάτωμα, έσπασε και ο υαλουργός το έφτιαξε με τα γυμνά του χέρια.
Το 2012, η εταιρεία κατασκευής γυαλιού Corning παρουσίασε το εύκαμπτο “Willow Glass”. Ανθεκτικό στη θερμότητα και αρκετά εύκαμπτο ώστε να τυλίγεται σε ρολό, αποδείχθηκε ιδιαίτερα χρήσιμο για την κατασκευή ηλιακών συλλεκτών.
Αν ο άτυχος Ρωμαίος υαλουργός ανακάλυψε όντως το εύκαμπτο γυαλί vitrum flexile, φαίνεται ότι ήταν χιλιάδες χρόνια μπροστά από την εποχή του.
3. Ένα αντίδοτο σε όλα τα δηλητήρια
Ένα λεγόμενο “παγκόσμιο αντίδοτο” κατά όλων των δηλητηρίων λέγεται ότι αναπτύχθηκε από τον βασιλιά Μιθριδάτη ΣΤ’ του Πόντου (που βασίλεψε το 120-63 π.Χ.) και τελειοποιήθηκε από τον προσωπικό γιατρό του αυτοκράτορα Νέρωνα. Η αρχική φόρμουλα χάθηκε, εξήγησε η Adrienne Mayor, λαογράφος και ιστορικός της επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, σε μια εργασία της 2008, με τίτλο “Greek Fire, Poison Arrows & Scorpion Bombs: Biological and Chemical Warfare in the Ancient World”. Αλλά οι αρχαίοι ιστορικοί αναφέρουν ότι μεταξύ των συστατικών του ήταν όπιο, ψιλοκομμένες οχιές και ένας συνδυασμός μικρών δόσεων δηλητηρίων και των αντιδότων τους.
Η πολύτιμη ουσία ήταν γνωστή ως Mithridatium, που πήρε το όνομά της από τον βασιλιά Μιθριδάτη ΣΤ’.
Ο Mayor σημείωσε ότι ο Serguei Popov, πρώην κορυφαίος ερευνητής βιολογικών όπλων στο τεράστιο πρόγραμμα Biopreparat της Σοβιετικής Ένωσης, ο οποίος αυτομόλησε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1992, προσπαθούσε να φτιάξει ένα σύγχρονο Mithridatium.
4. Όπλο θερμικής ακτινοβολίας
Ο Έλληνας μαθηματικός Αρχιμήδης (212 π.Χ.) ανέπτυξε ένα όπλο ακτίνων θερμότητας που αψήφησε τις ικανότητες των “Mythbusters” του Discovery Channel. Ο δήμαρχος περιέγραψε το όπλο ως “σειρές από γυαλισμένες χάλκινες ασπίδες που αντανακλούν τις ακτίνες του ήλιου στα εχθρικά πλοία”.
Αν και οι “Mythbusters” απέτυχαν να αναπαράγουν αυτό το αρχαίο όπλο και το κήρυξαν μύθο, οι φοιτητές του ΜΙΤ τα κατάφεραν το 2005. Έκαψαν ένα πλοίο στο λιμάνι του Σαν Φρανσίσκο χρησιμοποιώντας το όπλο ηλικίας 2.200 ετών.
Ένα όπλο με ακτίνες θερμότητας που παρουσιάστηκε το 2001 από την Υπηρεσία Προηγμένων Αμυντικών Ερευνητικών Προγραμμάτων (DARPA) χρησιμοποιούσε μικροκύματα για να διαπεράσει «το δέρμα του θύματος, θερμαίνοντάς το στους 130 βαθμούς Φαρενάιτ (54,44 βαθμούς Κελσίου), δημιουργώντας την αίσθηση ότι κάποιος καίγεται».
5. Ρωμαϊκό σκυρόδεμα
Οι τεράστιες ρωμαϊκές κατασκευές που έχουν αντέξει χιλιάδες χρόνια είναι απόδειξη των πλεονεκτημάτων που έχει το ρωμαϊκό σκυρόδεμα έναντι του σκυροδέματος που χρησιμοποιείται σήμερα, το οποίο παρουσιάζει σημάδια αποδόμησης έπειτα από 50 χρόνια.
Οι ερευνητές εργάζονται τα τελευταία χρόνια για να αποκαλύψουν το μυστικό της μακροζωίας αυτού του αρχαίου σκυροδέματος. Το μυστικό συστατικό είναι η ηφαιστειακή τέφρα.
Ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε το 2013 από το Κέντρο Ειδήσεων του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια-Μπέρκλεϊ ανακοίνωσε ότι πανεπιστημιακοί ερευνητές περιέγραψαν για πρώτη φορά τον τρόπο με τον οποίο η εξαιρετικά σταθερή ένωση ασβέστιο-αλουμίνιο-πυριτικό-υδρίτη (C-A-S-H) δεσμεύει το υλικό. Η διαδικασία παρασκευής του θα δημιουργούσε χαμηλότερες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα από τη διαδικασία παρασκευής του σύγχρονου σκυροδέματος. Ορισμένα μειονεκτήματα της χρήσης του είναι, ωστόσο, ότι χρειάζεται περισσότερο χρόνο για να στεγνώσει και, παρόλο που διαρκεί περισσότερο, είναι πιο αδύναμο από το σύγχρονο σκυρόδεμα.
6. Ατσάλι Δαμασκού
Κατά τον Μεσαίωνα, στη Μέση Ανατολή κατασκευάζονταν σπαθιά από μια ουσία που ονομαζόταν χάλυβας Δαμασκού, από μια πρώτη ύλη, γνωστή ως χάλυβας Wootz, από την Ασία. Ήταν αινιγματικά ισχυρό. Μόνο με τη Βιομηχανική Επανάσταση θα σφυρηλατούνταν ξανά τόσο ισχυρό μέταλλο.
Το μυστικό της παρασκευής του χάλυβα Δαμασκού της Μέσης Ανατολής αναδύθηκε ξανά μόνο υπό την επιθεώρηση των ηλεκτρονικών μικροσκοπίων σάρωσης στα σύγχρονα εργαστήρια. Χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά γύρω στο 300 π.Χ. και η γνώση φαίνεται να χάθηκε ανεξήγητα γύρω στα μέσα του 18ου αιώνα.
Η νανοτεχνολογία εμπλέκεται στην παραγωγή του χάλυβα της Δαμασκού, με την έννοια ότι προστέθηκαν υλικά κατά την παραγωγή του χάλυβα για να δημιουργηθούν χημικές αντιδράσεις σε κβαντικό επίπεδο, εξήγησε ο ειδικός σε θέματα αρχαιολογίας K. Kris Hirst σε άρθρο που γράφτηκε για το About Education. Ήταν ένα είδος αλχημείας.
Ο Hirst επικαλέστηκε μια μελέτη με επικεφαλής τον Peter Paufler του Πανεπιστημίου της Δρέσδης, η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature το 2006. Ο Paufler και η ομάδα του υπέθεσαν ότι οι φυσικές ιδιότητες του αρχικού υλικού από την Ασία (ο χάλυβας Wootz), όταν συνδυάστηκαν με υλικά που προστέθηκαν κατά τη διαδικασία παραγωγής στη Μέση Ανατολή, προκάλεσαν μια αντίδραση. «Το μέταλλο ανέπτυξε μια μικροδομή που ονομάζεται “νανοσωλήνες καρβιδίου”, εξαιρετικά σκληροί σωλήνες άνθρακα που εκφράζονται στην επιφάνεια και δημιουργούν τη σκληρότητα της λεπίδας», εξήγησε ο Hirst.
Τα υλικά που προστέθηκαν κατά την παραγωγή του ατσαλιού Δαμασκού περιελάμβαναν φλοιό Cassia auriculata, γαλακτοκομικό φυτό, βανάδιο, χρώμιο, μαγγάνιο, κοβάλτιο, νικέλιο και ορισμένα σπάνια στοιχεία, ίχνη των οποίων πιθανώς προέρχονταν από τα ορυχεία της Ινδίας.
Ο Hirst έγραψε: «Αυτό που συνέβη στα μέσα του 18ου αιώνα ήταν ότι η χημική σύσταση της πρώτης ύλης μεταβλήθηκε – οι ελάχιστες ποσότητες ενός ή περισσότερων από τα ορυκτά εξαφανίστηκαν, ίσως επειδή το συγκεκριμένο κοίτασμα εξαντλήθηκε».
