Τι κάνει ένας τοξότης όταν δεν υπάρχουν άλλα βέλη για να ρίξει; Τον Μεσαίωνα, κατά την διάρκεια του πολέμου, μετά την εκτόξευση όλων των βελών του, ένας τοξότη «άλλαζε πορεία». Η μετάβαση από την εξ αποστάσεως μάχη στην μάχη σώμα με σώμα απαιτούσε στρατηγική προσαρμογή.
Μέσα στα χωράφια, όπου η τιμή και η πίστη ήταν βαθιά ριζωμένες, δεν υπήρχε χαοτική βιασύνη. Αντίθετα, είχε ενορχηστρωθεί μια υπολογισμένη προέλαση. Κάτω από τα χρώματα της σημαίας του αξιωματικού τους, αυτοί οι άνδρες, ντυμένοι ελαφρά για ευελιξία, κινούνταν με ακρίβεια. Ευκίνητοι και οπλισμένοι με μια σειρά από όπλα, αντιμετώπισαν τον εχθρό ως πειθαρχημένη μονάδα.
Δεν ήταν ένας τυχαίος όχλος, αλλά μια συμφωνία στοχευμένων χτυπημάτων. Οι τοξότες, των οποίων η ευστοχία ήταν γνωστή παντού, έφεραν κάτι περισσότερο από τόξα – κρατούσαν στιλέτα, σφυριά, ακόμη και τροποποιημένα εργαλεία από προηγούμενες μάχες. Καθώς πολεμούσαν δίπλα-δίπλα, ενσάρκωναν το σύνθημα: «Έχετε πίστη. Διατηρήστε την πίστη. Πρώτα με τον άνθρωπο δίπλα σου και μετά με τον Θεό».
Η ενότητά τους ήταν η δύναμή τους, η συντροφικότητά τους μια απόδειξη των δεσμών που δημιουργήθηκαν στους χώρους προπόνησης και στις κοινές αντιξοότητες. Σε αυτές τις στιγμές, η μετάβαση από την τοξοβολία στη μάχη σώμα με σώμα ανέδειξε το σθένος αυτών των μεσαιωνικών πολεμιστών, αποκαλύπτοντας ένα κεφάλαιο της ιστορίας που χαρακτηρίζεται από συνοχή και ανδρεία.
