Κατά τη διάρκεια της ιστορίας οι Ευρωπαίοι επινόησαν μερικές από τις πιο αφόρητες και αργές μεθόδους βασανιστηρίων. Από όλες αυτές η πίεση ή σύνθλιψη μέχρι θανάτου ίσως ήταν η χειρότερη. Χρονολογείται από τον 13ο αιώνα στην Αγγλία, αυτή η μορφή τιμωρίας, γνωστή ως “peine forte et dure”, κάθε άλλο παρά διαφωτιστική ήταν.
Ήταν μια οδυνηρή δοκιμασία όπου τα θύματα, συχνά χωρίς καν να έχουν καταδικαστεί για έγκλημα, γδύνονταν και υποβάλλονταν σε συντριπτικά βάρη, ασφυκτιώντας σιγά-σιγά κάτω από το βάρος τους. Η βαρύτητα έκανε τη φρικτή δουλειά και αυτό το μαρτύριο μπορούσε να διαρκέσει μέρες, με τα οστά να συνθλίβονται και το δέρμα να σκίζεται.
Αλλά γιατί να υπομείνει κανείς μια τέτοια φρικτή μοίρα; Ήταν μια απελπισμένη προσπάθεια να προστατεύσουν την κληρονομιά της οικογένειάς τους. Σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο, η άρνηση να ομολογήσει κάποιο ςσήμαινε ότι ο κατηγορούμενος δεν μπορούσε να δικαστεί. Σε περίπτωση θανάτου, οι κληρονόμοι τους μπορούσαν ακόμα να κληρονομήσουν τη γη και τον πλούτο τους, σε αντίθεση με τους καταδικασμένους εγκληματίες των οποίων οι περιουσίες κατασχέθηκαν από τον βασιλιά.
Αυτή η βάρβαρη πρακτική διατηρήθηκε σε μεγάλο μέρος του Διαφωτισμού στη Βρετανία, αναδεικνύοντας μια σκοτεινή πτυχή του νομικού συστήματος της εποχής. Μόλις το 1772 η Μεγάλη Βρετανία έθεσε τελικά εκτός νόμου την σύνθλιψη, κλείνοντας το ζοφερό παραθυράκι και σηματοδοτώντας ένα βήμα προς ένα πιο ανθρώπινο σύστημα δικαιοσύνης.