Για αιώνες, ένας αινιγματικός υπόκοσμος ευδοκιμούσε, με τους «κατοίκους» του να συνομιλούν σε μια μυστική γλώσσα που απέκρυπτε τις προθέσεις τους. Αυτή η μυστική διάλεκτος, γνωστή ως «Thieves’ Cant», υπήρχε από τον 16ο έως τον 19ο αιώνα, γοητεύοντας τη φαντασία πολλών.
Ο Μαρτίνος Λούθηρος, ο σημαίνων ηγέτης της Μεταρρύθμισης, έπεσε κάποτε θύμα της πονηρής χρήσης της. Στα γραπτά του, θρηνούσε για το πώς αυτοί οι απατεώνες, μιλώντας με καλυμμένα λόγια, τον είχαν εξαπατήσει.
Το Thieves’ Cant, μια γλώσσα εξαπάτησης και ίντριγκας, έκρυβε εγκληματικές συνωμοσίες σε κοινή θέα. Αυτός ο μυστικός κώδικας, ένα σκιώδες λεξιλόγιο των απατεώνων και των κακοποιών, έκρυβε τα κακόβουλα σχέδιά τους. Οι όροι του, συχνά παράξενοι και φαινομενικά τυχαίοι, κυμαίνονταν από το “chunk o’ gin” για τα διαμάντια μέχρι τις “κακαριστές κλανιές” για τα αυγά.
Ωστόσο, η πραγματική προέλευση του Thieves’ Cant παραμένει μυστήριο. Οι μελετητές συζητούν τις ρίζες του, εντοπίζοντας επιρροές από διάφορες γλώσσες. Ορισμένοι μάλιστα υποστηρίζουν ότι μέρη του είναι κατασκευασμένα, υφασμένα στο μωσαϊκό της λαογραφίας.
Ανεξάρτητα από τη γνησιότητά του, το Thieves’ Cant συνεχίζει να ιντριγκάρει. Αντηχεί μέσα στην ιστορία, αφήνοντας ανεξίτηλο σημάδι στη γλώσσα μας, καθώς πολλές λέξεις διατηρούνται μέχρι και σήμερα, θυμίζοντάς μας μια εποχή που οι εγκληματίες μιλούσαν με γρίφους.
