Η ιδέα ότι ολόκληρο το σύμπαν μπορεί να είναι θεμελιωδώς πληροφοριακής φύσης και να λειτουργεί σαν μια υπολογιστική διαδικασία κερδίζει έδαφος ανάμεσα σε σημαντικούς επιστήμονες.
Αυτή η προοπτική προέρχεται από ένα πεδίο μελέτης γνωστό ως «πληροφοριακή φυσική», το οποίο υποστηρίζει ότι η φυσική πραγματικότητα αποτελείται ουσιαστικά από δομημένες πληροφορίες.
Σε μια πρόσφατη εργασία του, ο Δρ. Βόψον παρουσιάζει ευρήματα που υποδεικνύουν ότι η βαρύτητα ή η βαρυτική δύναμη προκύπτει από έναν υπολογιστικό μηχανισμό μέσα στο σύμπαν. Προτείνει ότι η βαρύτητα μπορεί να επηρεάζεται από την οργάνωση της πληροφορίας που σχετίζεται με τη μάζα σε όλη την κοσμική διάσταση.
Βαρύτητα και πληροφοριακή φυσική
Σύμφωνα με τον Δρ. Βόψον, αξιοποιώντας τον δεύτερο νόμο της πληροφοριακής δυναμικής, η ύλη και τα ουράνια αντικείμενα θα μπορούσαν να έλκονται το ένα προς το άλλο καθώς το σύμπαν προσπαθεί να διατηρήσει μια τακτοποιημένη και συμπιεσμένη πληροφοριακή κατάσταση. Ο ίδιος διευκρινίζει:
«Τα ευρήματά μου συμβαδίζουν με την ιδέα ότι το σύμπαν λειτουργεί όπως ένας γιγαντιαίος υπολογιστής, ή ότι η πραγματικότητά μας θα μπορούσε να είναι μια μορφή προσομοιωμένης κατασκευής», δήλωσε ο Δρ. Βόψον. «Ακριβώς όπως οι υπολογιστές στοχεύουν να εξοικονομήσουν χώρο και να λειτουργήσουν πιο αποτελεσματικά, το σύμπαν θα μπορούσε να εμπλέκεται σε παρόμοιες διαδικασίες».
«Αυτή η προσέγγιση αντιπροσωπεύει έναν καινοτόμο τρόπο σκέψης σχετικά με τη βαρύτητα – όχι μόνο ως έλξη, αλλά ως μια διαδικασία που συμβαίνει όταν το σύμπαν προσπαθεί να παραμείνει οργανωμένο»
Πληροφορία ως μάζα
Ο Δρ. Βόψον έχει προηγουμένως δημοσιεύσει έρευνες που υποδεικνύουν ότι η πληροφορία έχει μάζα και ότι όλα τα στοιχειώδη σωματίδια αποθηκεύουν πληροφορίες για τον εαυτό τους, ανάλογα με το πώς τα βιολογικά κύτταρα φέρουν DNA. Στη τελευταία του εργασία, εξερευνά το πώς η ψηφιοποίηση του χώρου στα στοιχειώδη κύτταρα μπορεί να λειτουργεί ως μέσο αποθήκευσης δεδομένων. Δείχνει ότι η πληροφορία που αποθηκεύεται σε αυτά τα στοιχειώδη κύτταρα παρέχει τόσο τις ιδιότητες όσο και τις θέσεις της ύλης εντός της προσομοιωμένης κατασκευής χωροχρόνου.
Κάθε κύτταρο σε αυτό το πλαίσιο μπορεί να καταγράψει πληροφορίες με τη μορφή δυαδικών δεδομένων, καταγράφοντας ψηφιακό 0 αν είναι άδειο και ψηφιακό 1 όταν υπάρχει ύλη. «Η διαδικασία αυτή είναι όμοια με τον τρόπο που σχεδιάζονται ψηφιακά παιχνίδια και εφαρμογές εικονικής πραγματικότητας», δήλωσε ο Δρ. Βόψον.
Ο μηχανισμός της έλξης
Καθώς ένα κύτταρο μπορεί να φιλοξενήσει πολλαπλά σωματίδια, το σύστημα εξελίσσεται μετακινούμενο τα σωματίδια στον χώρο για να συγχωνευτούν σε ένα μεγαλύτερο σωματίδιο εντός ενός μόνο κυττάρου. Αυτή η συγχώνευση ενεργοποιεί μια ελκτική δύναμη λόγω των κανόνων που είναι ενσωματωμένοι στο υπολογιστικό πλαίσιο, οι οποίοι τονίζουν την ελαχιστοποίηση του περιεχομένου πληροφορίας και μια αντίστοιχη μείωση της υπολογιστικής ενέργειας.
«Με απλά λόγια, είναι πολύ πιο αποδοτικό υπολογιστικά να παρακολουθούμε και να υπολογίζουμε τη θέση και την ορμή ενός μόνο αντικειμένου στο διάστημα παρά πολλών αντικειμένων», εξήγησε ο Δρ. Βόψον.
«Έτσι, φαίνεται ότι η βαρυτική έλξη λειτουργεί ως μηχανισμός βελτιστοποίησης σε μια υπολογιστική διαδικασία που στοχεύει να συμπιέσει την πληροφορία».
Αυτή η μελέτη προσφέρει μια νέα προοπτική σχετικά με τη βαρύτητα, προτείνοντας ότι η δύναμη της βαρυτικής έλξης προκύπτει από μια θεμελιώδη επιδίωξη μείωσης της εντροπίας της πληροφορίας στο σύμπαν. Τα ευρήματα εισάγουν σημαντικές εννοιολογικές και μεθοδολογικές αλλαγές, υποδεικνύοντας ότι η βαρύτητα λειτουργεί ως διαδικασία υπολογιστικής βελτιστοποίησης όπου η ύλη αυτοοργανώνεται για να μειώσει την πολυπλοκότητα της κωδικοποίησης πληροφοριών εντός του χωροχρόνου.
Επιπτώσεις για τη θεμελιώδη φυσική
Οι επιπτώσεις αυτής της έρευνας εκτείνονται σε διάφορες θεμελιώδεις πτυχές της φυσικής, συμπεριλαμβανομένων της θερμοδυναμικής μαύρης τρύπας, των σκεψεών για τη σκοτεινή ύλη και τη σκοτεινή ενέργεια, καθώς και των πιθανών συνδέσεων μεταξύ βαρύτητας και της «κβαντικής θεωρίας πληροφοριών».
«Εάν το σύμπαν είναι πράγματι μια υπολογιστική κατασκευή παραμένει ένα ανοιχτό και ενδιαφέρον ερώτημα», κατέληξε ο Δρ. Βόψον.
Η εργασία δημοσιεύθηκε στις 25 Απριλίου 2025 στο περιοδικό AIP Advances.