Είναι ένα φαινόμενο για το οποίο αστειευόμαστε εδώ και χρόνια. Δεν υπάρχει τίποτα σαν να τρώτε ένα τεράστιο γεύμα, να ορκίζεστε ότι στο στομάχι σας θα «σκάσει», αλλά τελικά λίγο αργότερα μπορείτε να φάτε ένα γλυκό.
Μικροί λέγαμε ότι δεν μπορούμε να φάμε άλλο φαγητό, αλλά έχουμε αφήσει χώρο στο στομάχι μας για γλυκό. Ωστόσο αποδεικνύεται ότι το «στομάχι για επιδόρπιο» είναι πραγματικά αληθινό, σύμφωνα με την επιστήμη.
Ερευνητές από το Ινστιτούτο Max Planck για την Έρευνα Μεταβολισμού στη Γερμανία ανακάλυψαν γιατί και όλα έχουν να κάνουν με τη ζάχαρη και τον εγκέφαλό μας.
Πώς λειτουργεί το «στομάχι για επιδόρπιο»;
Δεν έχουμε δύο στομάχια, αλλά αποδεικνύεται ότι τα ίδια νευρικά κύτταρα που μας λένε ότι είμαστε χορτάτοι είναι επίσης υπεύθυνα για να μας κάνουν να λαχταράμε κάτι γλυκό.
Οι ερευνητές μελέτησαν την αντίδραση των ποντικιών στη ζάχαρη και διαπίστωσαν ότι «τα ποντίκια που ήταν εντελώς κορεσμένα έτρωγαν ακόμη επιδόρπια», σύμφωνα με την έρευνα που έγινε από ομοτίμους.
Αυτό οφείλεται σε μια ομάδα νευρικών κυττάρων, που ονομάζονται νευρώνες POMC, οι οποίοι δραστηριοποιήθηκαν μόλις στα ποντίκια δόθηκε πρόσβαση στη ζάχαρη, ενεργοποιώντας εκ νέου την όρεξή τους.
Όταν έτρωγε το ποντίκι ζάχαρη, ενεργοποιήθηκε το οπιούχο του ίδιου του σώματος, γνωστό ως β-ενδορφίνη.
«Αυτό δρα σε άλλα νευρικά κύτταρα με υποδοχείς οπιούχων και προκαλεί ένα αίσθημα ανταμοιβής, που κάνει τα ποντίκια να τρώνε ζάχαρη ακόμη και πέρα από την πληρότητα», εξηγεί η έκθεση.
Και μόνο η σκέψη του ζαχαρούχου φαγητού μπορεί να αναζωπυρώσει την όρεξή μας… ή τουλάχιστον, στα ποντίκια. Είναι ενδιαφέρον ότι αυτή η οδός οπιοειδών στον εγκέφαλο «ενεργοποιήθηκε ειδικά όταν τα ποντίκια έτρωγαν επιπλέον ζάχαρη» – αλλά όχι όταν έτρωγαν «κανονική ή λιπαρή τροφή».
Αυτό πώς μεταφράζεται στους ανθρώπους;
Οι άνθρωποι μελετήθηκαν επίσης για αυτό το συναρπαστικό ερευνητικό έργο.
Οι επιστήμονες πραγματοποίησαν σαρώσεις εγκεφάλου σε εθελοντές που έλαβαν ένα διάλυμα ζάχαρης μέσω ενός σωλήνα – λιγότερο δελεαστικό από ένα τεράστιο, ζαχαρένιο ντόνατ…Αλλά ούτως ή άλλως, ανακάλυψαν ότι η ίδια περιοχή του εγκεφάλου – που περιέχει «πολλούς υποδοχείς οπιούχων κοντά στους νευρώνες κορεσμού» – αντιδρούσε στο σάκχαρο στους ανθρώπους.
Ο Henning Fenselau, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας στο Ινστιτούτο Max Planck για την Έρευνα Μεταβολισμού και επικεφαλής της μελέτης, εξήγησε: «Από εξελικτική άποψη, αυτό είναι λογικό: η ζάχαρη είναι σπάνια στη φύση, αλλά παρέχει γρήγορη ενέργεια».
«Ο εγκέφαλος είναι προγραμματισμένος να ελέγχει την πρόσληψη ζάχαρης όποτε είναι διαθέσιμη».
Αυτά τα ευρήματα όχι μόνο μας δίνουν επιστημονική υποστήριξη για την επιθυμία μας, αλλά θα μπορούσαν να βοηθήσουν και στη θεραπεία της παχυσαρκίας .
Ο Fenselau είπε: «Υπάρχουν ήδη φάρμακα που μπλοκάρουν τους υποδοχείς οπιούχων στον εγκέφαλο, αλλά η απώλεια βάρους είναι μικρότερη από ό,τι με τις ενέσεις καταστολής της όρεξης».
