Ένα πρώιμο αμφίβιο πήρε το όνομά του από τον καλύτερο «εν ζωή» βάτραχο, τον «Κέρμιτ». Το είδος, στο οποίο δόθηκε ο επιστημονικός τίτλος «Kermitops gratus», προηγήθηκε των πραγματικών βατράχων και θεωρείται από τους επιστήμονες που το περιέγραψαν ως ένα «πρωτο-αμφίβιο» σημαντικό για την ανάπτυξη αυτής της σημαντικής τάξης ζώων.
Το «Kermitops gratus» περιγράφηκε από ένα απολιθωμένο κρανίο που φυλάσσεται στο Εθνικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Smithsonian από το 1984. Βρέθηκε σε πετρώματα ηλικίας 270 εκατομμυρίων ετών από το βόρειο-κεντρικό Τέξας.
Ο διδακτορικός φοιτητής του Πανεπιστημίου Τζορτζ Ουάσινγκτον, Calvin So, ανέλαβε να ηγηθεί της συγγραφής της περιγραφής, και αφού επιβεβαίωσε ότι πρόκειται για ένα άγνωστο μέχρι τότε είδος, να δώσει το όνομα. Ενώ πολλοί επιλέγουν ονόματα με επιστημονικούς μέντορες ή που σχετίζονται με τον τόπο όπου βρέθηκε ένα απολίθωμα, ο So και οι συν-συγγραφείς του προτίμησαν κάτι με ευρύτερη απήχηση.
Εννέα χρόνια αφότου οι επιστήμονες ανακάλυψαν έναν ζωντανό βάτραχο που μοιάζει με τον χαρακτήρα των «Muppets», και τον ονόμασαν ανεξήγητα «Hyalinobatrachium dianae», ο So άρπαξε την ευκαιρία να διορθώσει τα πράγματα. Ο Κέρμιτ έχει τιμηθεί και στο παρελθόν με ένα όνομα είδους, το Hensonbatrachus kermiti, αλλά αυτό είναι το πρώτο του γένος.
«Η χρήση του ονόματος Κέρμιτ έχει σημαντικές επιπτώσεις στον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να γεφυρώσουμε την επιστήμη που γίνεται από τους παλαιοντολόγους στα μουσεία με το ευρύ κοινό», ανέφερε ο So σε δήλωσή του. «Επειδή αυτό το ζώο είναι μακρινός συγγενής των σημερινών αμφίβιων και ο Κέρμιτ είναι ένα σύγχρονο αμφίβιο σύμβολο, ήταν το τέλειο όνομα γι’ αυτό».
Το “ops” στο όνομα προέρχεται από το ελληνικό “πρόσωπο”, καθώς ήταν το ασυνήθιστα ορθάνοιχτο σχήμα του κρανίου που έκανε τον So να σκεφτεί τον Κέρμιτ.
Το «Kermitops gratus» είχε κρανίο μήκους μόλις 3 εκατοστών και πλάτους 2 εκατοστών- οι διαστάσεις του υπόλοιπου σώματός του είναι άγνωστες. Τότε, όπως και σήμερα, η ζωή θα ήταν επικίνδυνη για ένα πλάσμα αυτού του μεγέθους. Οι ίδιες κόκκινες κοίτες στις οποίες βρήκε το απολίθωμα ο επιμελητής του Smithsonian, Nicholas Hotton, αποκάλυψαν επίσης μεγαλύτερα ερπετά και συναψίδες, τους προγόνους των θηλαστικών, πολλά από τα οποία θα ήταν βατραχοφάγα.
Πολλά κοινά χαρακτηριστικά με άλλα αμφίβια
Πολλά από τα χαρακτηριστικά του «Kermitops gratus» είναι κοινά με άλλα αμφίβια της εποχής, αλλά μερικά είναι μοναδικά, ιδίως ένα εμφανές μαλακό σημείο (fontanelle) στην άνω γνάθο.
Με βάση το σχήμα του κρανίου του, το «Kermitops gratus» πιστεύεται ότι τρέφονταν με έντομα που μοιάζουν με κάμπιες, ένας λογικός πρόδρομος της δηλωμένης δίαιτας του Κέρμιτ, που είναι μύγες. Οι συγγραφείς υποψιάζονται ότι έμοιαζε περισσότερο με σύγχρονη σαλαμάνδρα παρά με βάτραχο, αλλά θα μπορούσε να είναι πρόγονος και των δύο.
Όπως είναι αναμενόμενο, τα αμφίβια δεν απολιθώνονται τόσο καλά όσο τα είδη με πιο στερεά οστά, οπότε λίγα είναι γνωστά για την καταγωγή τους, καθιστώντας τον Kermitops μια σημαντική εξέλιξη.
«Η παλαιοντολογία είναι πάντα κάτι περισσότερο από τους δεινόσαυρους, και υπάρχουν πολλές ωραίες εξελικτικές ιστορίες και μυστήρια που περιμένουν ακόμη να απαντηθούν. Απλά πρέπει να συνεχίσουμε να ψάχνουμε», δήλωσε ο Mann.
