Οι άνθρωποι επιβεβαίωσαν την ύπαρξη άλλων γαλαξιών εκπληκτικά αργά. Μόλις πριν από 100 χρόνια , στην πραγματικότητα, όταν ο Έντουιν Χαμπλ βρήκε έναν τύπο αστεριού γνωστό ως Κηφείδες μέσα στην Ανδρομέδα και τις χρησιμοποίησε για να μετρήσει την απόσταση του γαλαξία.
Οι αστρονόμοι σύντομα κατάλαβαν ότι η Ανδρομέδα είναι πιθανόν σε πορεία σύγκρουσης με τον δικό μας γαλαξία. Φυσικά, αυτό δεν είναι ανησυχητικό, καθώς οι συγκρούσεις άστρων είναι απίθανες λόγω των τεράστιων αποστάσεων μεταξύ τους. Επιπλέον δεν θα μας απασχολεί όταν η σύγκρουση συμβεί σε 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια από σήμερα.
Νέα μελέτη ανατρέπει την παρούσα συνθήκη για τους γαλαξίες
Ωστόσο, μια νέα μελέτη που εξετάζει τα όρια των γαλαξιών, δείχνει ότι είναι πολύ μεγαλύτεροι και εκτείνονται σε πολύ μεγαλύτερες αποστάσεις από ό,τι πιστεύαμε, υποδηλώνοντας ότι ο Γαλαξίας μπορεί να βρίσκεται ήδη σε επαφή με τον γαλαξία της Ανδρομέδας. Το μεγαλύτερο μέρος του βάρους ενός γαλαξία δεν βρίσκεται στα αστέρια του, αλλά απλώνεται πολύ μακριά από αυτά, εξηγούν οι επιστήμονες.
«Αυτή η διάχυτη δεξαμενή αερίου, το περιγαλαξιακό μέσο [CGM], λειτουργεί ως η διεπαφή μεταξύ ενός γαλαξία και του κοσμικού ιστού που συνδέει τους γαλαξίες».
Το αέριο που περιβάλλει έναν γαλαξία, το φωτοστέφανο, περιέχει το μεγαλύτερο μέρος της βαρυονικής μάζας ενός γαλαξία (δηλαδή τη μάζα που μπορούμε να δούμε, η οποία εξαιρεί τη σκοτεινή ύλη), αποτελώντας περίπου το 70% της μάζας του. Παρόλα αυτά, γνωρίζουμε σχετικά λίγα γι ‘αυτό, καθώς μπορέσαμε να το μελετήσουμε μόνο παρατηρώντας πόσο φως από αντικείμενα φόντου, όπως τα κβάζαρ, απορροφώνται καθώς περνούν μέσα από το νέφος αερίου.
Τέτοιες τεχνικές, αν και αναμφίβολα είναι έξυπνες, παρέχουν μόνο μια μικρή ιδέα για το συνολικό σχήμα του σύννεφου.
Νέες τεχνικές απεικόνισης
Χρησιμοποιώντας νέες τεχνικές βαθιάς απεικόνισης, η ομάδα εξέτασε τον αστρικό γαλαξία IRAS 08339+6517, περίπου 270 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά, προσπαθώντας να ανακαλύψει πόσο μακριά εκτείνεται το νέφος αερίου.
Σύμφωνα με τα ευρήματά τους, ενώ τα αστέρια του γαλαξία εκτείνονται σε περίπου 7.800 έτη φωτός από το γαλαξιακό κέντρο, το CGM επεκτάθηκε τουλάχιστον 100.000 έτη φωτός. Εν ολίγοις, οι γαλαξίες φαίνεται να είναι πολύ μεγαλύτεροι από ό,τι πιστεύαμε.
«Το βρήκαμε όπου κι αν κοιτάξαμε, κάτι που ήταν πραγματικά συναρπαστικό και κάπως περίεργο», δήλωσε η αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Swinburne, Nikole M. Nielsen .
«Βλέπουμε τώρα πού σταματά η επιρροή του γαλαξία, τη μετάβαση όπου γίνεται μέρος περισσότερων από αυτό που περιβάλλει τον γαλαξία και, τελικά, πού ενώνεται με τον ευρύτερο κοσμικό ιστό και άλλους γαλαξίες. Αυτά είναι συνήθως ασαφή όρια. Σε αυτή την περίπτωση, φαίνεται ότι έχουμε βρει ένα αρκετά σαφές όριο σε αυτόν τον γαλαξία μεταξύ του διαστρικού του μέσου και του περιγαλαξιακού του μέσου».
Αν και είναι απίστευτα ενδιαφέρον να γνωρίζουμε ότι οι γαλαξίες θα μπορούσαν να επεκταθούν πολύ περισσότερο από ό,τι πιστεύαμε από μόνη της, η ανακάλυψη θα μπορούσε να οδηγήσει σε καλύτερη κατανόηση του πώς οι γαλαξίες αλληλεπιδρούν, εξελίσσονται, αποκτούν και χάνουν αέριο και δημιουργούν νέα αστέρια.
«Το περιγαλαξιακό μέσο παίζει τεράστιο ρόλο σε αυτή την ανακύκλωση αυτού του αερίου», εξήγησε η Nielsen.
«Έτσι, έχοντας τη δυνατότητα να καταλάβουμε πώς μοιάζει το CGM γύρω από γαλαξίες διαφορετικών τύπων – αυτούς που σχηματίζουν αστέρια, εκείνους που δεν σχηματίζουν πια αστέρια και εκείνους που βρίσκονται σε μετάβαση μεταξύ των δύο – μπορούμε να παρατηρήσουμε διαφορές σε αυτό το αέριο, το οποίο μπορεί να οδηγήσει τις διαφορές μέσα στους ίδιους τους γαλαξίες και οι αλλαγές σε αυτή τη δεξαμενή μπορεί στην πραγματικότητα να οδηγούν τις αλλαγές στον ίδιο τον γαλαξία».
Τα στοιχεία δείχνουν ότι η Ανδρομέδα είναι πιθανό να βρίσκεται σε πορεία σύγκρουσης με τον δικό μας γαλαξία, αν και μια πρόσφατη μελέτη μείωσε τις πιθανότητες σε περίπου 50% . Ωστόσο, εάν οι γαλαξίες είναι μεγαλύτεροι από όσο πιστεύαμε, είναι πιθανό η διαδικασία να έχει ήδη ξεκινήσει.
«Είναι πολύ πιθανό τα CGM του δικού μας Γαλαξία και της Ανδρομέδας να επικαλύπτονται ήδη και να αλληλεπιδρούν», πρόσθεσε η Nielsen.
Η μελέτη δημοσιεύεται στο Nature Astronomy.
